Recenzja: My little pony G4

Wiemy co dzisiaj za dzień? Wiemy? Tak. Pierwszy kwietnia. Nie będę mówił że odchodzimy (patrz DuDul), czy że zmieniamy maskotkę (patrz radio aoi, Nyanyan.mangowe.pl), postanowiłem zrobić coś dłuższego. Panie i panowie - z okazji 1 kwietnia - recenzja My Litte Pony.

1.04 need to be 20% cooller
Zacznijmy może od samego faktu o co chodzi z tym serialem. Powstał on parę lat temu. Powiedziałbym wręcz że wygalopował ze stajni Lauren Faust, kobiety która stworzyła między innymi "dom dla wymyślonych...." i "atomówki". Oczywiście kiedy fani jej twórczości dowiedzieli się że zlecono jej zrobienie serialu będącego wielką reklamą, tak jak G1 (generacja 1), G2 i G3 (strzeż się G3). O dziwo serial okazał się dobry. Bardzo dobry. Następnie nastąpiło rozsławienie spowodowane 4chan'em i cały świat dowiedział się o kucykach. I tak powstało Bronies, czyli dorośli faceci oglądający ten serial. Bronies to połączenie dwóch słów: Bro (kumpel) i Pony (kucyk). Moda na kucyki dotarła nawet do nas. A teraz pytanie. Co sprawia że takie kuce są TAK sławne?

1. Bohaterowie
W trzech pierwszych generacjach bohaterki miały osobowość godną kisielu. Wszystkie zachowywały się tak samo: Były głupie, różowe i słodkie. Jasne że to jest definicja kucyka P. ale na pewno nie W SERIALU. Za to w "przyjaźń to magia" pojawili się bohaterowie godni zakopania pamięci o G1-G3. Rainbow Dash - Czyli babochłop który jest 20% bardziej cool niż cała ekipa szafy (jeśli wiecie o co chodzi), Applejack - Kucyka ze wsi któremu żadne błoto niestraszne, Twilight - Jajogłową mądralę uczącą się jak być dobrą przyjaciółką, Pinkie Pie - rozszalałą imprezowiczkę z mózgiem wielkości orzeszka (sądzę że to taka troszkę ironia wobec G1-G3), Rarity - Kucyka który jest... UWAGA... dziewczyńskim kucykiem. Stroje, moda, bycie wyrafinowanym, te sprawy, Fluttershy - kucyka o cichym usposobieniu, Spika - smoka pomocnika (listy pisze bo ma ręce. A MACIE KUCE!) oraz mnóstwo postaci pobocznych, takich jak ulubienica publiczności - Derpy!

2. Muzyka
 Jeśli oglądaliście wcześniejsze generacje, powinniście wiedzieć jak straszne były piosenki. Wiedząc że pojawią się i tutaj... spisaliśmy serial na straty. Ale o dziwo, muzyka okazała się strzałem w dziesiątkę. Piosenki brzmią dobrze, mają ciekawe słowa, rytm który będziesz nucić w pracy (jak już zdobędziesz pracę... w MacDonaldzie. Badumtss). Słowem - wszystko.

3. Fabuła
Jak to powiedział CR, "jak daleko to może zajść? Przecież to serial o picu herbaty", Ale nie. Lauren znowu pokazała klasę. Epickie bitwy, Lanie się po mordach, ciągłe kłótnie i wieczna nauka przyjaźni. Postacie tworzą mnóstwo przezabawnych żartów sytuacyjnych, także takich które zrozumieją tylko osoby dorosłe (ach ta Faust). Na pewno po Kucach-niemowlakach z G3 JAKIEŚ żarty są miłą odmianą. Ponyownie - jest śmiesznie, jest ciekawie. To czego brakuje w dzisiejszych bajkach.

Plusy:
-Żarty
-Postacie
-Muzyka
-Derpy

Minusy:
-Kilka postaci

Ocena końcowa: 10/10. Jako kreskówka, nie jako anime z przesłaniem. 


Według Walidosa:
Dosyć zdziwiło mnie to, że serial teoretycznie dla małych dziewczynek tak bardzo może wciągnąć 16 latka, maniaka Horrorów i książek Mastertona. Ale jednak. Stało się! Zostałem Bronym. Ta bajka ma w sobie coś, czego mi brakowało w innych od dłuższego czasu. Teraz, kiedy na topie jest "Dżonasi", "HanaMontana" i "Dżastiny" ciężko o coś tak fajnego i przyjemnego. Na poniacze natknąłem się na Kwejku. Różne obrazki zachwalające tą bajkę przekonały mnie do odpalenia pierwszego odcinka. Zaraz po nim był drugi, trzeci, czwarty... Nie zauważyłem nawet kiedy byłem na bieżąco z Odcinkami. Mimo iż czułem, że z każdym epkiem ubywało mi trochę męskości to... Kurcze po prostu musiałem oglądać dalej. Moim ulubionym kucem jest Fluttershy, jak już wyżej Fafik napisał cichy, słodki kucyk którego po prostu nie sposób nie kochać. Wszystkim gorąco polecam tą Bajkę i mam nadzieję, że spędzicie z nią tyle dobrego czasu, co i ja. Moja ocena to również 10/10